Poniżej wyrok dotyczący obniżenia ceny imprezy turystycznej i odszkodowania za zmarnowany urlop.
W razie zainteresowania kwestią odszkodowania za zmarnowany urlop zapraszamy na stronę www.poznan-kancelaria.pl
WYROK W
IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
UZASADNIENIE
Wyrokiem
z dnia 10.04.2012r. Sąd Rejonowy (...) w Warszawie zasądził od pozwanej (...)
sp. z o.o.w W.na rzecz powodów J. S.i W. S.kwoty po 3366zł z ustawowymi odsetkami od dnia 01.02.2011r. do dnia
zapłaty, w pozostałym zakresie oddalił powództwo. Nadto zasądzono od pozwanej
na rzecz powodów po 782,54 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazano
pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 628,92 zł, a od powodów po
59,90 zł tytułem zwrotu wydatku, wyłożonego tymczasowo przez Skarb Państwa.
Pozwana
spółka zaskarżyła zapadłe orzeczenie w części wywodząc apelację, w której
zarzuciła naruszenie przepisów postępowania tj. art. 232 i 233 kpc oraz
naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 11a ust. 1 ustawy o usługach
turystycznych przez jego błędną wykładnię, art. 361§2 kc w zw. z art. 471 kc
przez jego niewłaściwe zastosowanie oraz art. 448kc w zw. z art. 11a ust 1
ustawy o usługach turystycznych przez jego błędną wykładnię. We wniosku apelacji
pozwana wniosła o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej
części.
W
odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli o oddalenie apelacji w całości i
zasądzenie kosztów postępowania za drugą instancję.
Sąd
Okręgowy zważył, co następuje;
Apelacja
pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zawarte w niej zarzuty są
całkowicie pozbawione podstaw prawnych i nie mogą wywołać zamierzonych przez
skarżącą skutków prawnych.
W
ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie dopuścił się żadnego z zarzucanych
mu uchybień, a zaskarżony wyrok opiera się na prawidłowej ocenie materiału
dowodowego i poczynionych na tej podstawie trafnych ustaleniach stanu
faktycznego, które zostały poddane właściwej analizie prawnej.
Sąd
Rejonowy - w ocenie Sądu Okręgowego w pełni trafnie - przyjął, w odniesieniu do
właściwej analizy ujawnionych okoliczności i materiałów niniejszej sprawy, że
pozwana nienależycie wykonała zobowiązanie, które wynikało z łączącej strony
umowy o świadczenie usług turystycznych z dnia 26.07.2010r. Nadto Sąd Rejonowy
prawidłowo wskazał, iż art. 11a ustawy o usługach turystycznych (Dz. U. z
2004r., Nr 223, poz. 2268 z późn.zm), może stanowić podstawę odpowiedzialności
organizatora turystyki za szkodę niemajątkową w postaci tzw. zmarnowanego urlopu.
Z uwagi na poczynione ustalenia faktyczne, Sąd Rejonowy uznał, że roszczenie
powodów o zadośćuczynienie jest zasadne.
Sąd
Rejonowy przeprowadził w tym przedmiocie w pisemnym uzasadnieniu swego
orzeczenia wnikliwy wywód, przedstawiając rzeczową argumentację takiego
stanowiska – co Sąd Okręgowy w pełni podziela, nie znajdując potrzeby
powtarzania tych samych motywów na obecnym etapie postępowania.
Odnosząc
się do zarzutów apelacji Sąd odwoławczy pragnie wskazać, że jego zdaniem Sąd I
instancji czyniąc ustalenia stanu faktycznego tej sprawy nie naruszył w żaden
sposób przepisów postępowania w postaci art. 232 kpc i art. 233 kpc. Wskazać
należy, iż podniesiony zarzut naruszenia art. 232 kpc jest jedynie polemiką w
stosunku do zapadłego rozstrzygnięcia, której pozwana nie poparła żadnymi
podstawami natury merytorycznej. Fakt, że pogląd Sądu nie pokrywa się z
poglądem jednej ze stron procesu nie świadczy sam przez się (a taki przede
wszystkim wydźwięk ma treść apelacji), że orzeczenie będące wyrazem stanowiska
Sądu jest błędne i stanowi o uchybieniach wymienionych w zarzutach apelacji.
W
odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 233 kpc, wskazać należy, iż pozwana
błędnie podnosi, iż sąd przekroczył granice swobodnej oceny dowodów i w
konsekwencji zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę po 3366zł tytułem
zadośćuczynienia. Sąd odwoławczy wyjaśnia, iż na kwotę 3366zł złożyła się kwota
z tytułu obniżenia ceny imprezy turystycznej oraz dwukrotność tej kwoty z
tytułu zadośćuczynienia za zmarnowany urlop.
Skuteczne
postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 kpc wymaga
wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia
życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do
dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające
przekonanie o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów
i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak SN w orz. z 6 listopada 1998 r., II
CKN 4/98, niepubl.; oraz w orz. z 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00).
Przenosząc
to na grunt omawianej sprawy, Sąd Okręgowy wskazuje, iż Sąd I instancji poddał
zgromadzone dowody wszechstronnej, wnikliwej ocenie ustalając stan faktyczny
sprawy stanowiący podstawę do rozważań nad stosowaniem przepisów prawa materialnego.
Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Rejonowy nie nosi cech dowolności. Tak
przeprowadzona ocena dowodów, jako odpowiadająca wymogom z art. 233 § 1 kpc
korzysta z ochrony tym przepisem przewidzianej i jest akceptowana przez Sąd
Okręgowy. Biorąc pod uwagę powyższe, podniesiony przez pozwaną zarzut
naruszenia art. 233 kpc jest nietrafny oraz obarczony błędem w rozumowaniu, co
wskazuje jedynie na niezrozumienie treści uzasadnienia zakwestionowanego
orzeczenia.
Sąd
Okręgowy nie dopatrzył się również uchybień, które skutkowałyby nieważnością
postępowania.
Przechodząc
do omówienia podniesionych zarzutów naruszenia prawa materialnego, wskazać
należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo dokonał wykładni art. 11a ust 1 ustawy o
usługach turystycznych. Podzielając stanowisko Sądu I instancji, Sąd odwoławczy
jest zdania, że pozwani wykazali, iż pozwana w sposób nienależyty wywiązała się
z zawartej z powodami umowy. Stanowisko
pozwanej jakoby wywiązała się z „przeważającej liczby obowiązków” nie zasługuje
na uwzględnienie w świetle prawidłowo poczynionych ustaleń przez Sąd Rejonowy.
Zarzut naruszenia art. 361 § 2 kc w zw. z art. 471 kc jest chybiony i sprowadza
się wyłącznie do polemiki z oceną dokonaną przez Sąd mertiti. Pozwana podnosi,
że sąd dokonał bezpodstawnego miarkowania w oderwaniu od rzeczywistej szkody,
jaką mieliby ponieść powodowie. W odpowiedzi na podniesiony zarzut, Sąd
odwoławczy wskazuje, iż Sąd I instancji w uzasadnieniu przedstawił wyczerpująco
motywy, które legły u podstaw zasądzenia wymienionych w wyroku kwot z tytułu
obniżenia ceny imprezy turystycznej i zadośćuczynienia. Przy czym, w
odniesieniu do zasądzonej kwoty zadośćuczynienia, miarkując jej wysokość wziął
pod uwagę szczególny charakter tego roszczenia oraz okoliczności przedmiotowej
sprawy. Za bezpodstawny, Sąd uznał zarzut naruszenia art. 448 kc w zw. z art.
11a ust 1 ustawy o usługach turystycznych poprzez jego błędną wykładnię i
zastosowanie w postaci zasądzenia zadośćuczynienia w wygórowanej kwocie. Po
pierwsze, zauważyć należy, iż utrwalone w praktyce orzecznictwo Sądu
Najwyższego wskazuje, iż art. 11a ust 1 ww. ustawy może stanowić samoistną
podstawę odpowiedzialności za szkodę niemajątkową w postaci tzw. zmarnowanego
urlopu i norma ta stanowi uregulowanie szczególne w stosunku do art. 448 kc,
dlatego nie ma potrzeby dodatkowo przywoływać jej. Sąd Rejonowy w zakresie
dotyczącym kwestii zadośćuczynienia, przedstawił poprawną i logiczną
argumentację na poparcie stanowiska, która jest aprobowana w całości przez Sąd
odwoławczy. Wskazać należy, iż Sąd I instancji prawidłowo dokonał subsumcji
stanu faktycznego do norm prawa materialnego i wbrew twierdzeniu pozwanej nie
popełnił zarzucanych mu uchybień.
W
tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy oddalił omawianą apelację, działając na
podstawie art. 385 kpc. O kosztach instancji odwoławczej orzeczono na podstawie
art. 98 i 99 kpc w zw. z § 6 pkt 4 i § 12 ust 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców
prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej
przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002r., Nr 163, poz. 1349
z późn.zm).
0 komentarze:
Prześlij komentarz